Tükenmez Kale(m)

Her şey bitince başladın sen bende,
Umut bitince, masumluk yitince başladın.
Üstüme yük diye sorumluluklar bindirince
Bir bildiriyle açıklandığında hain olduğum
Gecenin yalnız olmam gereken saatlerinde.
Hüzündün sen,
Üstüne kanımı sürdüğüm havluyken hayat
Bayat suyu içmek zorunda kalmış gibiyken
Bir daha kullanılmayacak diş fırçasıyken ya da
Beni yazanın attığı son fırça
Vurduğu son fırça darbesiydin bana.
Evet tanıdım seni,
Yüzünde hüznü
Gözlerinde bir gidişin izini tanıdım.
Tanımasam şaşardın biliyorum
Biliyorum ne kadar aşinayım kaybedenlere
Biliyorum sen de beni tanıdın tanıyalı alışıksın yitirmelere
Yarın sabah darbe olabilir,
Bu yakılmaması gereken bir mektupken yakılabilir
Tükenmez bile tükenebilir...

O yüzden bir sen kal geriye
Tükenmez Kale(m)