Aslında Giden Değil Kalandır Terk Eden...

Misafirlikten kalkamamanın verdiği tedirginlik. Bilir misin bu duyguyu? Hani iki kişi gitmişsinizdir de diğerinden beklersin hep ilk hamleyi. Bu öyle kolay da değil. Tek kişi geldim ve kalkmalıyım. Bu ev, bu ev sahibi o kadar da tanıdık gelmiyor artık. Aynada kendini görmüyor olabilirsin. Belki de bakamıyorsun artık aynalara...

Biliyor musun, görüntün artık korkunç geliyor bana. Bir gidiş, bir bitiş, bir terk ediş tek hatırlattığın. Oysa ne kadar bendenin, ne kadar yakın bir bedendin başladığında her şey. Neyini sevdim, onu bile hatırlamıyorum şimdi! Yazık, değil mi? Hem de çok yazık emin ol... Yani bu kadar bıktırabiliyorsan kendinden, bu kadar yorabiliyorsan.

Karanlık bir güç tarafından emilip yok edildi hayat enerjim. Güz falan değil bu, başka bir şey. Bencilleştirdi beni önce. Artık yeteri kadar sen ya da bir başkası kalmadı içimde; ama yeteri kadar ben de kalmamış bende.

Bensizliğim bana ağır geldi, sen beni suçladın bu yüzden. Garipti. Kayıplar gariptir, kendini kaybetmek benim kitabımda trajik.

Şarkı bitiyor...

Isınıp uyumayı unut,

Sarılıp ağlamayı da....

2004'ten kendime mektuptur...